ನುಡಿಯಿಂದ ನುಡಿಗೆ............"

ನುಡಿಯಿಂದ ನುಡಿಗೆ............"ಮಾಮ ಮಾಮ,ಇವತ್ತು ಸ್ಕೂಲಿನಲ್ಲಿ ಸಂಗೀತ ಕುರ್ಚಿ ಇತ್ತು, ಛೀ ನಾನು ಇಬ್ರು ಬಾಕಿ ಇರೊವಾಗ out ಆಗ್ಬಿಟ್ಟೆ ಗೊತ್ತಾ?,ನಿನ್ನ ಪುಟ್ಟಿ good girl ಅಲ್ವಾ?,ಹಾ ಅದಿರ್ಲಿ,ಮಾಮ ನೀನು ಬೆಂಗೂರಿಗೆ ಹೋಗ್ತಿಯಂತೆ..........ಮೋಸ ಅಲ್ವ ಮಾಮ, ನನ್ನನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗೊದಾ? ನೀನು ಹೋದ್ರೆ ನಾನು ಮತ್ತೆ ಯಾರ ಜೊತೆ ಊಟ ಮಾಡ್ಲಿ........", ಅದಾಗ ತಾನೆ ಕಾಲೇಜಿನಿಂದ ಬಂದು ಮನೆಯ ಹೊರಗಡೆ ಕಾಲು ಚಾಚಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ನನ್ನ ತೊಡೆಯ ಮೇಲೆ ಓಡೋಡಿ ಬಂದು, ಪುಟಪುಟನೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತ ನನ್ನ ತೊಡೆಗಳ ಸಂದಿನ ಮ್ರದುತಲ್ಪದಲ್ಲಿ "Please ಹೋಗ್ಬೇಡಿ ಮಾಮ॥" ಎನ್ನುತಿದ್ದ ಪುಟ್ಟಿಯ ತೊದಲು ನುಡಿಗಳು ಕಣ್ಣನ್ನು ಆದ್ರಗೊಳಿಸಿದ್ದವು। ಕೂಡಲೆ ಕಿಸೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಚಾಕಲೇಟನ್ನು ಅವಳ ಕೈಗಿಟ್ಟೆ...... ಅದನ್ನ ಬಿಡಿಸುವ ಭರದಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಲೋಕ ಹುಡುಕಿದಂತೆ ಒದ್ದಾಡುತಿದ್ದ ಪೆದ್ದು ಮುಖ ನೋಡಿ, ಸಿಪ್ಪೆ ತೆಗೆದು ಬಾಯಿಗಿಟ್ಟೆ...ಕೂಡಲೇ ಅದೇನನ್ನೊ ನನ್ನ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಉಸುರಿ, ಅಮ್ಮ ಬೈತಾರೆ ಮಾಮ ಎಂದವಳೆ ಮನೆಯತ್ತ ಓಡತೊಡಗಿದಳು.......

ಹಾ , ಪುಟ್ಟಿ ನನ್ನ ಮುಗ್ದ ಮನಸಿನ ,ಭಾವುಕ ಜಗತ್ತಿನ ಒಂದು ಭಾಗವಾಗಿ ಅದೆಷ್ಟೋ ದಿನಗಳೇ ಕಳೆದಿದ್ದವು। ಎಂಟು ವರ್ಷದ ಮುದ್ದು ಹುದುಗಿ। ಅವಳು ಓಡಾಡುತಿದ್ದರೆ ಪೂರ್ವ ಪಶ್ಚಿಮ ಎನ್ನುತಿದ್ದ ಎರಡು ತಲೆಯ ಜುಟ್ಟು ದನಿಯಾಗುತಿತ್ತು!। ನಿಲ್ಲದ ಉತ್ಶಾಹ, ಓಡೋಡಿಕೊಂಡಿರುತಿದ್ದ ಜೀವ। ಎಷ್ಟೋ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಕೈಯರಡನ್ನ ಕೆನ್ನೆಗೆ ಅವುಚಿ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುತಿದ್ದ ಅವಳು ತತ್ವಜ್ನಾನಿಯಂತೆ ,ಕೋಪ ಬಂದಾಗ ಒಂದು ಬೆರಳನ್ನು ಮುಂದೆ ಚಾಚಿ ’ಮಾಮ ಟೂಟೂ॥’ ಎನ್ನುತಿದ್ದರೆ ಗಟ್ಟಿಗಳು ಎಂಬಂತೆ ಕಾಣುತಿತ್ತು। ನಾನೆಲ್ಲೋ ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದಾಗ ಕೈಯನ್ನ ತುಟಿಗಳ ಮೇಲಿಟ್ಟು ಮನದೊಳಗೆ ನಗುತಿದ್ದ, ಕೊನೆಗೆ ಶೇಮ್ ಶೇಮ್ ಎನ್ನುವಾಗ ನನಗೆ ನನ್ನ ಪ್ರೈಮರಿ ಟೀಚರ್ ನೆನಪಾಗುತಿತ್ತು!!. ಅವಳೇನು ನನಗೆ ದೂರದವಳಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಮನೆಯಿಂದ ಒಂದೈದು ನಿಮಿಷದ ಕಾಲುದಾರಿ ಅವಳ ಗೂಡಿಗೆ......ನನ್ನ ದೊಡ್ಡಮ್ಮನ ಮಗಳ ಮಗಳೇ ಈ ಪುಟ್ಟಿ.

ಹಳ್ಳಿಯ ನಗೆ ಹಸುರಿನ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮನೆ. ಕಾಲು ಹೊರಚಾಚಿದರೆ ಒಂದೆರಡು ಗದ್ದೆ, ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಸಿಗುವ ಕೆರೆ, ಕೆರೆಯ ನೀರಿಗೆ ಮುತ್ತಿಕ್ಕಲೆಂಬಂತೆ ಮುಖಮಾಡಿ ಬಾಗಿದ ಮಾವಿನ ಮರ, ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಮಾಡೊ ಸಮಯ ಬಂದಾಗ ಹಳ್ಳಿ ಊರಿನ ಗೆಳತಿ!. ಕೆರೆಯ ಮಗ್ಗುಲಲ್ಲೆ ಹಸಿರು ಹಾಸಿದ್ದ ನಮ್ಮ ತೋಟ. ಅಡಿಕೆ ಮರಗಳ ಸಂದುವಿನಲ್ಲೆ ಕಾಣಿಸುತಿದ್ದುದು ಪುಟ್ಟಿಯ ಮನೆಯಂತಿರುವ ಗೂಡು?!. ಪುಟ್ಟಿಯ ಅಮ್ಮ ಮತ್ತು ಅಜ್ಜಿಯ ದ್ರಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ನಾನು ,ನಮ್ಮ ಮನೆ ದೂರದ ಶತ್ರು ದೇಶ....ಅದೊಂದು ಹಳೆಯ ಕತೆ. ಚಿಕ್ಕ ಪುಟ್ಟ ನೆವಗಳು ಸೇರಿ ಕೊನೆಗೊಮ್ಮೆ ಜಾಗದ ವಿಷಯ ಗೊಂದಲದ ಪರಾಕಾಷ್ಟೆ ತಲುಪಿ ಸಂಬಂಧಕಲಹ ದ್ವೇಷವಾಗಿತ್ತು............ಆಗ ನನಗಿನ್ನು ಹತ್ತು ವರ್ಷ. ಸಮಯ ಗೊಂದಲದ ಗೂಡಾಗಿತ್ತು, ಅಪ್ಪ ಆವಾಗಷ್ಟೆ ಮುಂದಾಗಿ ಹಣವನ್ನ ಜಾಗದ ವಾರಸುದಾರರ ಕೈಗಿಟ್ಟು ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದರು, ಆದರೆ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ನನ್ನ ದೊಡ್ಡಮ್ಮನ ದನಿ ಪುಂಖಾನುಪುಂಖವಾಗಿ ಬೈಗುಳದ ಯಾದಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಕಿವಿಯನ್ನ ತಟ್ಟುತಿತ್ತು, " ಆ ಸತ್ತವರಿಗೆ ಈ ಜಾಗನೆ ಬೇಕಿತ್ತಾ? ಸಾಯ್ಲಿಕ್ಕೆ ಬೇರೆ ಎಲ್ಲೂ ಜಾಗ ಸಿಗ್ಲೆ ಇಲ್ವಾ? ನಾವು ಎಷ್ಟು ವರ್ಷದಿಂದ ಬೇಕು ಅಂತ ಇಷ್ಟಪಟ್ಟ ಜಾಗ......ಅವುಗಳು ಅದನ್ನ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಮನೆಕಟ್ಟಿದ್ರೆ ಕಂಡಿತಾ ಉದ್ದಾರ ಆಗಲ್ಲ...ನನ್ನ ಮನೆ ದೆವ್ರು ಅವ್ರನ್ನ ಸುಮ್ನೆ ಬಿಡಲ್ಲ.....ರಕ್ತ ಕಾರಿಸಿ ಕೊಲ್ಲಿಸುತ್ತೆ.........."ಮಾತು ಅನಾಗರಿಕ ಜಗತ್ತಿನತ್ತ ಹೊರಳಿತ್ತು. ನನಗಿನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟ ನೆನಪಿದೆ,ನನ್ನಮ್ಮ ಮಡಿಲ ಸೆರಗನ್ನು ಕಣ್ಣಿಗಿಟ್ಟು ಅಳುತಿದ್ದರು...ನಾನೇನೋ ಆಟವಾಡುತಿದ್ದವ ಹೆದರಿ ಅಕ್ಕನ ತೊಡೆಯಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಆವಾಗ ನನಗಿನ್ನು ದ್ವೇಷದ ಪರಿವೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅದರ ತೀವ್ರತೆ ,ತ್ರಷೆಯ ಬಾವ ಎಲ್ಲವೂ ಅರ್ಥವಾಗತೊಡಗಿದ್ದು ನನ್ನ ಹಾಗು ಪುಟ್ಟಿಯ ಸಂಬಂಧದ ಮೇಲೂ ಅದರ ಪರಿದಿ ವಿಸ್ತರಿಸತೊಡಗಿದಾಗಲೇ....!

ಸಂಬಂದದ ಹಳಸಲು ಬದುಕ ಬಾವದೊಂದಿಗೆ ಮಿಳಿತಗೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಹುಟ್ಟಿದವಳು ಪುಟ್ಟಿ. ಹೊಸ ಪ್ರಪಂಚದ ಬಗೆಗೆ ಅರಿವಿರದ, ಮನೆಯವರ ಹಗೆಯ ಬಳುವಳಿ ಇರದ ಪುಟ್ಟ ಕೂಸು . ನಡೆದಾಡುವ ಪರಿ ಅರಿತವಳೇ ಕಂಡುಕೊಂಡದ್ದು ನನ್ನ ವಾತ್ಸಲ್ಯ......ಅದಕ್ಕೂ ಕಾರಣಗಳು ಇಲ್ಲದಿಲ್ಲ... ಅವಳ ಮನೆಯವರ ದಾಷ್ಟ್ಯವೇ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನ ಪುಟ್ಟಿಯಾಗಿಸಿ ನನ್ನ ಭಾವ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ಬರಮಾಡಿಸಿತ್ತು. ಅದೇಕೊ ನಾನೆಂದರೆ ಪುಟ್ಟಿಗೆ ಪ್ರಾಣ, ಅಮ್ಮನ ಕಣ್ಣು ತಪ್ಪಿತೆಂದರೆ ಕ್ಷ್ಣಣ ಮಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಪುಟ್ಟಿ ನನ್ನ ಎದೆಯ ಮೇಲಿರುತಿದ್ದಳು. ಆಗ ಯಾರ್ಯಾರ ನೆಪದಲ್ಲೊ ಅವಳಮ್ಮನ, ಇಲ್ಲವೇ ಅಜ್ಜಿಯ ಬೈಗುಳದ ಬಳುವಳಿ ಕಟ್ಟಿಟ್ಟದ್ದೆ!, ನಾನು ಮಗುವನ್ನು ವಶಮಾದಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆಂದೋ, ಕೆಟ್ಟದನ್ನ ಹೇಳಿ ಕೊಡುತ್ತೇನೆಂದೋ...ಸಾವಿರ ಸಾವಿರ ಮಾತುಗಳು.ಕೆಲವೊಮ್ಮೇ ಪುಟ್ಟಿಯ ಊಟದ ಬಟ್ಟಲನ್ನು ಬಲವಾಗಿ ಕುಟ್ಟಿಟ್ಟು ಹೊಗುತ್ತಿದ್ದ ದನಿ ಈಗಲೂ ನನ್ನ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಅನುರಣಿಸುತ್ತಿದೆ!. ಒಂದೈದು ವರ್ಷ ಕಳೆದು ಪುಟ್ಟಿ ಮಾತನಾಡಲು ಆರಂಬಿಸಿದ ಮೇಲಂತೂ ಯಾರ ಮಾತನ್ನೂ ಕೇಳಿದವಳಲ್ಲ......ನನಗೆ ರಜೆ ಇದ್ದ ದಿನವಂತೂ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಹಾಜರು॥ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಅಷ್ಟು ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಅವಳಿಗೆ!!. ನಾನು ಹೊಲಕ್ಕೆ ಕೋಣಗಳನ್ನ ಬಿಡುತ್ತಿರಬೇಕಾದರೆ ಓಡೋಡಿ ಬರುತಿದ್ದಳು. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಅವುಗಳಿಗೆ ಹೊಡೆದಾಗಲೆಲ್ಲ ,’ಅವುಗಳಿಗೆ ಮಾತೇ ಬರಲ್ಲ,ಮತ್ಯಾಕೆ ಹೊಡಿಯೊದು ಮಾಮ॥??? ’ಎನ್ನುತಿದ್ದ ಅವಳನ್ನ ಹಿಡಿದೆತ್ತಿ ಮುದ್ದಿಸುತಿದ್ದೆ. ಒಂದೆಡೆ ಇವಳ ಮುಗ್ದತೆ ಕಣ್ಣು ತೊಯಿಸುತಿದ್ದರೆ, ಅವಳಮ್ಮ ಅಜ್ಜಿಯೊಂದಿಗೆ ಸೇರಿ, ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಚಂದ್ರಿ ದನ ಗದ್ದೆಗೆ ಹೋಯಿತೆಂದೋ, ಕೋಳಿ ಬೀಜ ಹರಡಿತೆಂದೋ, ನಮ್ಮ ಹೊಲಕ್ಕೇ ಕೋಣ ಹೋಗೊವಾಗ ಅಂಚಿನ ಹುಲ್ಲನ್ನ ಮೇಯಿತೆಂದೋ..... ಸಹಸ್ರನಾಮಾರ್ಚನೆ ಆರಂಬಿಸುತಿದ್ದರು. ಆರಂಭದ ಗುಣುಗಾಟ ಜಗಳದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಸಮಾಪ್ತಿಯಾಗುತಿತ್ತು.ಆದರದು ಎಕಮುಖಿ....ಕೆಲವೊಮ್ಮೇ ಕಾರಣಗಲಿಲ್ಲದೆ ಜಗಳ!........ಪುಟ್ಟಿ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಅಟವಾಡುತ್ತ್ತ್ತಚೀರಾಡಿದನ್ನ ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡರಂತೂ, ಭರಭರನೆ ಓಡಿ ಬಂದು ಮಗುವನ್ನ ನನ್ನ ಕೈತಪ್ಪಿಸಿ ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಅವಳಮ್ಮನ ಬಳೆಯ ಸದ್ದು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಕೆಲವೇ ದಿನದಲ್ಲಿ ಹೊರಟು ನಿಂತಿದ್ದ ನನ್ನ ಕಿವಿಗೆ ಅಪ್ಪಳಿಸುತಿತ್ತು. ಉತ್ತರ ಸಿಗದ ಹಗೆಯ ಬಗೆಗಾಗಿ ಓಡಿ ಹೋಗಿ ಅಮ್ಮನ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದ್ದೆ. ಮತ್ತೆ ದಿನಗಳು ಮಳೆಯಾಗಿ ಕಳೆದಿದ್ದವು.....

ಆ ದಿನ ಮನೆಯಿಂದ ಕೆಲಸ ಹುಡುಕ ಹೊರಟವನು ಹಲವು ಬಾರಿ ಊರಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದೆನಾದರೂ ಪುಟ್ಟಿ ನೋಡಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಕಡಿಮೆ. ಅದೊಂದು ಬಾರಿ ಊರಿಗೆ ಬಂದವ ಮನೆಯಾಚಿನ ಕೆರೆಯ ದಡದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು, ಸೂರ್ಯ ಕಿರಣಗಳ ಬಿಸಿಯಪ್ಪುಗೆಯಲ್ಲಿ ನಿರೀಕ್ಷೆಯ ಕೊಡ ಹಿಡಿದು ಕುಳಿತಿದ್ದೆ. ಪಟ್ಟಣದ ಬದುಕಿನ ಅಯ್ಯೋ ಎನ್ನೋ ಉಸಿರಿನ ನಡುವೆ ಇದ್ದು ಬಂದವನಿಗೆ, ಹಸಿರು ಗಾಳಿ ಬೀಸುತ್ತಿರಬೇಕಾದರೆ ಉಸಿರು ನನ್ನದೇ ಅನ್ನಿಸುತಿತ್ತು!! . ತಂಪಾದ ಗಾಳಿ ಕೂಡ ಪುಟ್ಟಿಯ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಸಿಯಾಗಿತ್ತು. ಸೂರ್ಯ ಇವತ್ತು ಯಾಕಿಷ್ಟು ಕೆಂಪು ಅನ್ನಿಸುವಂತಿದ್ದ. ಒಂದಂತೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು......ನನ್ನ ಹಾಗು ಪುಟ್ಟಿಯ ಸಂಬಂದದ ಎಳೆಗಳ ಮೇಲೆ ಅದಾಗಲೇ ಅವಳಮ್ಮನ ಒತ್ತಡ ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ಚಿಕ್ಕವಳಿದ್ದಾಗ ಓಡಿ ಬರುತಿದ್ದ ನನ್ನ ಪುಟ್ಟಿಗೆ ಪ್ರಾಯ ಬಂದನವಾಗಿದ್ದು ವಾಸ್ತವದ ಬಿಂಬವಾಗಿತ್ತು. ಕಲೆರಹಿತ ಸಂಬಂದ ತೊಳಲಾಟದ ಬಿಂದುವಾಗಿತ್ತು. ಆಗಷ್ಟೇ ಸರಿದ ಹಲಸಿನ ಮರದ ಎಲೆಯ ನಡುವೆ ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದ ಚೂಡಿ ಧರಿಸಿ ಮನೆಯೆದುರು ಕಸ ಗುಡಿಸುತಿದ್ದ ನನ್ನ ಪುಟ್ಟಿ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬೀಳುತ್ತಿರುವಾಗಲೆ ಎದ್ದು ನಿಂತಿದ್ದೆ. ಎಷ್ಟು ಬದಲಾವಣಿ!!!. ನನ್ನನ್ನೇ ಇಣುಕಿ ನೋಡಿದ ಅವಳ ಕೈಗಳ ಚಲನೆ ಕಮ್ಮಿಯಾಗಿತ್ತು. ಮುಂದಡಿ ಇಟ್ಟ ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿದವಳೇ ಮನೆಯೊಳಗೆ ಓಡಿದ್ದಳು. ಒಂದೆರಡು ನಿಮಿಷ ಗದ್ಗತಿತನಾಗಿ ನಿಂತಿದ್ದೆ. ದೇಹ ಹಿಂದಡಿ ಇಡಬೇಕಾದರೆ ಮನಸು ಅವಳ ಮನೆಯತ್ತ ಕೊನೆಯ ದ್ರಷ್ಟಿ ಹಾಯಿಸಿತ್ತು. ಒಳ ಓಡಿದ ಪುಟ್ಟಿ ಕಿಟಕಿಯ ತುಕ್ಕು ಹಿಡಿದ ಸರಳುಗಳಿಗೆ ಕೈಮುಗಿದು ನನ್ನನ್ನು ಒಂದೇ ಸವನೆ ನೋಡುತಿದ್ದರೆ; ಅದೇ ಮುದ್ದು ಮುಖ, ದಣಿವಾಗದ ಕಣ್ಣು॥ ಪ್ರಾಯಕ್ಕೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಬದಲಾದ ಚರ್ಯೆ......ಕಣ್ಣೀರಿನ ಒಂದು ಹನಿ ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿ ಬೀಳಲೆತ್ನಿಸಿದ್ದು ನನ್ನ ಬಧುಕಿಗೆ ಹೊಸ ಬಾಷ್ಯೆ ಬರೆದಿತ್ತು, ಉತ್ತರ ಮಾತ್ರ ಒಗಟಾಗಿತ್ತು........?,ಸರಸರನೆ ಬಂದವನೆ ಭಾರದ ಮನಸಿನಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮನ ಕೈಯೂಟ ಉಣಲಾಗದೆ ದಿಂಬಿಗೆ ತಲೆಯೊಡ್ಡಿದ್ದೆ. ಮತ್ತೆರಡು ದಿನದಲ್ಲಿ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೊರಟು ನಿಂತಿದ್ದೆ.

ಕಾಲ ಮತೈದು ಮಳೆ ಕಂಡಿದೆ. ಬಾವುಕ ಬಂಧವನ್ನ ಬಿಡಿಸಿದ ಪುಟ್ಟಿಯ ಅಜ್ಜಿ ಕಲೆಯಿಟ್ಟು ಸತ್ತಿದ್ದರೆ, ಅಮ್ಮ ಇನ್ನೂ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿದ್ದಾರೆ !!. ವಾತ್ಸಲ್ಯದ ಬದುಕಿನ ಕಿರಣಗಳು ಬದುಕಿನ ಬಹು ದೊಡ್ಡ ಬದಲಾವಣಿಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲಾರದಷ್ಟು ದೂರಾಗಿದೆ. ನನಗೋ ಮದುವೆ ಆಗಿ ಮಗಳು ಕ್ಷಿಪ್ರ ಪ್ರೀತಿ ರುಜುವಾತು ಮಾಡಿದ್ದರೆ, ಪುಟ್ಟಿ ಸಹ ಮದುವೆಯಾಗಿದ್ದಾಳೆ ಎಂಬ ಸುದ್ದಿ ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ನನ್ನ ಕಿವಿ ಮುಟ್ಟಿತ್ತು. ಆದರೂ ಮತ್ತೆ ಮನೆ ಕಡೆ ಹೊರಟ ಹುಚ್ಚು ಮನಸು ಪುಟ್ಟಿಯೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಿ ಕಾರಣ ಕೇಳಬೇಕೆಂದು ಬಯಸಿತ್ತು. ಈ ಬಾರಿ ಒಂದು ವಾರದ ರಜೆ ಹಾಕಿ ಊರ ಕಡೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದ್ದೆ. ಕ್ಷಿಪ್ರ ಮುದ್ದು ಮುದ್ದಾಗಿ ಪೆದ್ದು ಪೆದ್ದು ಚಟುವಟಿಕೆ ನಡೆಸುತಿದ್ದರೆ ನನಗೆ ಪುಟ್ಟಿಯೊಂದಿಗಿನ ಇತಿಹಾಸ ಮರುಕಳಿಸುತಿತ್ತು. ಪುಟ್ಟಿಯ ಮುದ್ದು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗಾಗಿ ಕ್ಷಿಪ್ರಳ ತೊದಲು ನುಡಿಯನ್ನ ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತಿದ್ದೆ !. ತೋಳಿಗೆ ಒರಗಿದ ಮಡದಿ, ಎದೆ ಪರಚುತ್ತಿರುವ ಕ್ಷಿಪ್ರ....ಒಳ ಭಾರ ಕಡಿಮೆಯಾದಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತಿತ್ತು !. ಅದಾಗಲೆ ಮನೆ ಸೇರಿ ಎರಡು ದಿನ ಕಳೆದಿತ್ತು. ಪುಟ್ಟಿಯ ಮನೆ ಕಡೆ ಮುಖ ಮಾಡುವ ದೈರ್ಯ ಕೂಡ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಮನೆಯ ಅಂಗಣದಲ್ಲಿ ವಾಲು ಕುರ್ಚಿಗೆ ಭಾರವೆಂಬಂತೆ ಕುಳಿತಿದ್ದ ನನಗೆ ’...ಅಮ್ಮ.......;ಎಂಬ ಕ್ಷಿಪ್ರಳ ದ್ವನಿ ಕೇಳಿದೊಡನೆ ತೊಡೆಗೆ ಒರಗಿದ್ದ ಅರ್ದಾಂಗಿಯನ್ನ ಬದಿ ಸರಿಸಿ ದನಿಯ ದಿಸೆಯತ್ತ ಓಡಿದ್ದೆ. ಒಮ್ಮೆ ಶೂನ್ಯ ಭಾವ.....ಕ್ಷಿಪ್ರಳೊಂದಿಗೆ ಆಟವಾದುತಿದ್ದ ಹೆಸರಿಲ್ಲದ ಮಗುವನ್ನು ಪುಟ್ಟಿ ಕೈತಪ್ಪಿಸುತಿದ್ದರೆ ನಾನು ಪುಟ್ಟಿಯನ್ನೇ ನೋಡುವ, ದೂರದ ತೀರಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಹುಡುಕುವ ತವಕದಲ್ಲಿದ್ದೆ ?! ’ಪ್ರೀತಿ......’ ಎಂಬ ದನಿ ಅವಳ ಅಮ್ಮನ ಬಾಯಿಂದ ಬರುತ್ತಲೇ ಕೈಬಿಡಿಸಿ ಹೊರಟ ಪುಟ್ಟಿಯನ್ನೊಮ್ಮೆ ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡತೊಡಗಿದೆ. ಅವಳ ತುಟಿಯ ಅಲುಗಾಟ ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರವಾಗಿತ್ತು. ಅದುರಿದ ಅಲುಗಾಟ ಬದುಕಿನ ನುಡಿಯಿಂದ ನುಡಿಗೆ....ಅನುರಣನವಾಗಿ ಹಗೆ ಪಸರಿದ ಬಗೆಯ ದನಿಯಾಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿಯೆ ಕುಸಿದಿದ್ದ ನನಗೆ ಕ್ಷಿಪ್ರಳ ಬಿಗಿಯಪ್ಪುಗೆ ಆದರವಾಗಿತ್ತು!!!!