ಮನಸೇ.....ನೀನೆಷ್ಟು ಅಸ್ಥಿರ....!

ಕಳೆದ ವರ್ಷ ಆಚರಿಸಿದ ಗಣೀಶ ಚತುರ್ಥಿ, ಮೊನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆ ಆಚರಿಸಿದ ಮಂಗಳವಾರದ ಸಂಕಷ್ಟಿ ವ್ರತ, ಪ್ರತಿ ದಿನವೂ ಮುಖ ನೋಡಿ ಸಂತಸ ಪಡುತ್ತಿದ್ದ ಭಾವ, Blue oceanನಲ್ಲಿ ತೆಗೆದ ಪ್ಯಾಂಟು, ಪಾರಿಜಾತದಲ್ಲಿ ತಿಂದ ಸ್ವೀಟು, ಗೀತಾಂಜಲಿಯಲ್ಲಿ ಕಂಡ ಚಲನಚಿತ್ರ, ಮರವಂತೆಯಲ್ಲಿ ಕುಣಿದಾಡಿದ ಸಮುದ್ರ ತೀರ, ಸೋಮೇಶ್ವರದಲ್ಲಿ ಮೌನ ಸಂತಸ ಅನುಭವಿಸಿದ ಪರಿಸರ, ರೈಲಿನ ಚುಕುಬುಕು ಸದ್ದಿನೊಂದಿಗೆ ಸಂತಸದ ಅಲೆಯನ್ನು ತೇಲಿಬಿಟ್ಟ ಪ್ರವಾಸ, ಮೊನ್ನೆಯವರೆಗೂ ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಚಾಕಲೇಟುಗಳು, ಬೇಡವೆಂದರೂ ಇಷ್ಟವಾಗುವ ಕನಸುಗಳು, ಪದೇ ಪದೇ ಕೈತಟ್ಟಿ ಬದುಕನ್ನು ಸಂತಸದ ಬುಗ್ಗೆಯಾಗಿಸುವ ನೆನಪುಗಳು......ಹೀಗೆ ಆ ಗಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾದದ್ದು, ಮರುಗಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಅವ್ಯಕ್ತ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಯಾವ ಮಾಪನದಿಂದಲೂ ಅಳೆಯಲಾಗದಷ್ಟು ವೇಗದ ಯೋಚನೆಗಳು. ಈಗ ಕುಂದಾಪುರವಾದರೆ ಮರುಕ್ಷಣ ಮನಸ್ಸು ಅಮೇರಿಕಾದಲ್ಲಿರುತ್ತೆ. ಯಾವ ನಿರ್ಭಂದವೂ ಇಲ್ಲದ, ಸಲೀಸಾಗಿ ತಿರುಗಾಡಬಲ್ಲ ಚಲನಶೀಲ ವಸ್ತುವೆಂದರೆ ಬಹುಶ: ಇದೇ ಇರಬೇಕು. ಯಾವ ಸ್ಥಿರ ಯೋಚನೆಯೂ ಮನುಷ್ಯನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಶತಾಂಶ ಹಿಡಿದಿಡಲು ಅಸಾದ್ಯ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಬದಲಾವಣಿಯ ಬಿಸಿ ಮನಸ್ಸನ್ನು ತಟ್ಟುತ್ತೆ ಎನ್ನುವುದೇ ಪ್ರತಿದಿನದ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗಿರುತ್ತೆ. ಬದಲಾವಣಿಗಳೇ ಇಲ್ಲದ ಸ್ಥಿರ ಮನಸ್ಸು ಬದುಕಿಗೆ ಜಡತ್ವ ಕೊಟ್ಟಿರುತ್ತೆ!.

ಅನಿವಾರ್ಯವಾದಾಗ ಮಾತ್ರ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಅನ್ಯ ವಿಚಾರದ ಕಡೆಗೆ ಸರಿಸಬೇಕು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನೋವುಗಳು, ನಿರಾಶೆಗಳು, ನೆನಪುಗಳು, ಕನಸುಗಳು ಬೇಡವೆಂದರೂ ಮನದ ಬಯಲನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವು ಬಾರಿ ಮನಸ್ಸಿನ ಸ್ಥಿರ ಭಾವ ಬದುಕಿಗೆ ಅರ್ಥ ಕೊಡುತ್ತೆ. ಕಾಣದ ಬಯಕೆಗಳು ಮನಸ್ಸನ್ನು ಸೇರಿ ಅಸ್ಥಿತ್ವಕ್ಕಾಗಿ ತಡಕಾಡುವಾಗ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಸ್ಥಿರ ವಿಷಯಗಳತ್ತ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತೆ. ಅಲ್ಲೂ ವಿಫಲತೆ ಕಾಡಿದರೆ.....ಮನಸ್ಸನ್ನು ಸಾಂತ್ವನಗೊಳಿಸುವ ಕಾಯಕ ಬುದ್ಧಿಯಿಂದಾಗಬೇಕು. ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮೂದಿದ ಎಲ್ಲಾ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಬುದ್ದಿಯೆಂಬ ಕನ್ನಡಿಯ ಮೇಲೆ ಪ್ರತಿಫಲಿಸಿ ನೋಡುವಂತವರಾಗಬೇಕು. ಅಲ್ಲೂ ಮಿಥ್ಯ ಪ್ರತಿಬಿಂಬ ಕಾಡಿದರೆ...ವಾಸ್ತವದ ಕಹಿಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸಲು ವೇದಿಕೆಯನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಬದುಕಿನ ಏರಿಳಿತಗಳ ನಡುವೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳುವ ಮನ:ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ನಾವೇ ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಎಷ್ಟೆಂದರೂ, ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ನಿರ್ಮಾತ್ರರು ನಾವೇ ಆಗಿರುವಾಗ, ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನ ಯೋಚನೆ-ಯೋಜನೆಗಳ ನಿರ್ಮಾತ್ರರು ನಾವೇ ಆಗದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಬದುಕು ಹಸನಾಗುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ?.

ಅದೇನೆ ಇರಲಿ. ಓ ಮನಸೇ......ನಿಜವಾಗಿಯೂ ನಿನ್ನ ವಿಸ್ತಾರಕ್ಕೆ, ವಿಶಾಲಕ್ಕೆ, ಚಲನಶೀಲತೆಗೆ, ವ್ಯಾಪಕತೆಗೆ, ನಿರಂತರತೆಗೆ, ನಿತ್ಯಾಚಾರಕ್ಕೆ, ಸ್ಪಂದನಕ್ಕೆ, ಸಾರ್ವಬೌಮತ್ವಕ್ಕೆ, ಕ್ಷಣಿಕತೆಗೆ, ನಿರ್ಲಿಪ್ತತತೆಗೆ, ಒಂಟಿತನಕ್ಕೆ, ವೈಶಿಷ್ಟತೆಗೆ ಬೆರಗಾಗಿ ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ಯೋಚಿಸಿದ್ದೇನೆ!. ಅಲ್ಲೂ ನಿನ್ನದೇ ಇಣುಕು ನೋಟ ಕಾಡುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಬದುಕಿನ ಪ್ರತಿ ಹೆಜ್ಜೆಗಳು ನಿನ್ನ ನಿರ್ಧಾರದ ಮೇಲೆಯೇ ಪ್ರತಿಫಲಿತವಾಗುತ್ತೆ. ಅದೆಷ್ಟೋ ಯೋಚಿಸಿದ ಮೇಲೆ ನಿನ್ನನ್ನು ಅಸ್ಥಿರ ಎನ್ನದೆ ಬೇರೆ ದಾರಿಯಿಲ್ಲ. ಅದರೂ....ಮನಸ್ಸಿನ ಅಸ್ಥಿರತೆ ಬದುಕಿಗೆ ವ್ಯಾಪಕತೆ ಕೊಟ್ಟಿದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸಮತಲಕ್ಕಿಂತ ವಕ್ರ ಮೇಲ್ಮೈ ಸೌಂದರ್ಯ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ನುಣುಪು ಹೆಚ್ಚಾದಂತೆಲ್ಲಾ ಜಾರುವಿಕೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತೆ. ಅದರೆ....ವಕ್ರತೆಯೂ ಬದುಕಿನ ಸರ್ವಸ್ವ ಆಗಲಾರದು. ಆದರೂ ಅರ್ಧ ಸತ್ಯವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಬಿಚ್ಚಿಡುತ್ತೆ. ಒಟ್ಟಾರೆ ಮನಸ್ಸಿನ ಅಸ್ಥಿರತೆಯೂ ಒಂತರಾ ದ್ವಂದ್ವ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ ಅಲ್ವಾ?..

ನಿಮ್ಮ

ದಿನು

Something is better than Nothing....?

ಮನದ ಬೊಗಸೆಯಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿಟ್ಟ ಪೀತಿ, ಹ್ರದಯ ಕುಕ್ಷಿಯಲ್ಲಿ ಅಡಗಿಸಿಟ್ಟ ಸ್ನೇಹ, ಕಾಣದ ಗಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಮೂಡುವ ಸಂಬಂಧ, ಯಾವುದೋ ತೀರದಲ್ಲಿ ಸ್ಪಂದಿಸುವ ಭಾವಗಳು.....ಹೀಗೆ ನೂರಾರು ಮೈಲು ದೂರದ ಬಾಳ ಪಥದ ಹೆಜ್ಜೆಗಳು. ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಪಡೆದಿದ್ದೇವೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುವಾಗಲೇ ಕಳೆದುಕೊಂಡದ್ದು ನೆನಪಾಗುತ್ತೆ. ಕಪ್ಪನೆಯ ಹಾಸಿನ ನಡುವೆಲ್ಲೋ ಬಿಳಿ ಕೂದಲು ತನ್ನ ಅಸ್ಥಿತ್ವ ತೋರಿಸೋಕೆ ಯತ್ನಿಸುತ್ತೆ. ನಾವು ಬಯಸಿದ ಕಾರ್ಯಗಳು ಬಯಸಿದಂತೆಯೇ ಆಗಿರುತ್ತಿದ್ದರೆ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇರುತ್ತಿತ್ತಾ ಹೇಳಿ?. ಪಡೆದದ್ದು, ಪಡೆಯಲಾಗದ್ದು, ಪಡೆಯಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡದ್ದು....ಎಲ್ಲವೂ ವಿರಳ ಹಾದಿಯ ಪ್ರಬಲ ಪಾತ್ರಗಳು. ಬದುಕಿನ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ದಿನ ಕೈಗೊಂಡ ನಿರ್ಧಾರ ಅಚಾನಕ್ ಫಲಿಸದೇ ಇದ್ದಾಗ ಅದರ ಒಳತಿರುವನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವಮ್ತವರಾಗಬೇಕು. ಆಗ ಎಲ್ಲೂ ಅಪೂರ್ಣತೆ ತಲೆ ಎತ್ತಲು ಅಸಾದ್ಯ. ಯಾಕೋ ಒಂತರಾ ವಿಚಿತ್ರ ವಾಕ್ಯಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಾ?. ಇದರ ಹಿಂದೆ ವೈಚಾರಿಕತೆಯಿದೆ, ಕಾರಣಗಳಿವೆ.

ಬದುಕಿನ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಬದುಕನ್ನೇ ಪಡೆದಂತೆ ಇರುತ್ತೇವಲ್ಲ, ಅದು ಮುಖ್ಯ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಅವಸರದ ಬದುಕಿಗೆ ಅನಿವಾರ್ಯ ಎನಿಸುತ್ತೆ. ಪ್ರೀತಿ, ಸ್ನೇಹ ಒಂತರಾ ಒಂದು ನಾಣ್ಯದ ಎರಡು ಮುಖಗಳು. ಒಂದು ಇನ್ನೊಂದಾದರೆ, ಇನ್ನೊಂದು ಮೊದಲನೆಯದೆ ಆಗಿರುತ್ತೆ. ಆದರೆ ಪ್ರೀತಿಯ ಪರಾಕಾಷ್ಟೆ ಸ್ನೇಹವನ್ನು ಹಾಳು ಮಾಡಬಾರದು. ಪ್ರೀತಿ ಫಲಿಸದಿದ್ದಾಗ, ಸ್ನೇಹವನ್ನು ಮರೆಯುವುದರಲ್ಲಿ ಅರ್ಥವಿಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಭಾವ ಬದುಕನ್ನು ಬಂಧಿಸಬೇಕು. ಆಗ ಹ್ರದಯಗಳು ಸ್ಪಂದಿಸಿದಂತಾಗುತ್ತೆ. ಹೊಸ ಕನಸುಗಳು ಮೊಳೆಯುತ್ತೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಹೊರತಾಗಿ, ಹಲವು ದಿನವಿದ್ದ ಪ್ರೀತಿ ಮದುವೆಯಲ್ಲಿ ಪರ್ಯಾಪ್ತಗೊಳ್ಳದಿದ್ದಲ್ಲಿ, ಎಲ್ಲವನ್ನು ಮರೆತುಬಿಟ್ಟವರಂತೆ ಉತ್ತರ ಧ್ರುವದಿಂ ದಕ್ಷಿಣ ಧ್ರುವಕೂ....ಎಂಬಂತೆ ಬದುಕುವುದರಲ್ಲಿ ಅರ್ಥ ಸಿಗಲಾರದು. ಪ್ರೀತಿಯ ಭಾವ ಅಮರವಾದದ್ದು. ಪ್ರೀತಿ, ಮೂಲವನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಪ್ರತಿಬಾರಿ ಪ್ರತಿಫಲಿಸುವಂತದ್ದು. ಮನಸ್ಸಿನ ಯಾವುದೋ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ನಲಿದಾಡುವಂತದ್ದು. ಇದಕ್ಕೆ ಯಾವ ವಿಷಯದ ನಿರ್ಭಂದ ಸಿಗಲಾರದು. ಮಾತು ಮೌನವಾಗಿದ್ದಾಗಲೂ ಪ್ರೀತಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತೆ, ಹ್ರದಯ ತವಕಿಸುತ್ತೆ, ಮನಸು ಅನುರಣಿಸುತ್ತೆ, ಕಣ್ಣು ಕಾತರಿಸುತ್ತೆ, ದೇಹ ಉಲ್ಲಸಿತವಾಗುತ್ತೆ. ಹೀಗೆ ಅವ್ಯಕ್ತ ಭಾವ ಅದೇನನ್ನೋ ಬದುಕಿಗೆ ಕೊಟ್ಟಂತೆ ಅನುಭವವಾಗುತ್ತೆ.

ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಯಾವ ಅಂಶವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವಾಗಲೂ ಅದಕ್ಕೆ ಸಂದರ್ಭಗಳೇ ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣವಾಗಿರುತ್ತೆ. ಆದರೆ ಯಾವ ಘಟನೆಗಳೂ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣ ಕಡಿದುಹಾಕಬಾರದು. ಕೊನೇ ಪಕ್ಷ ಬಲುದೂರ ಚಲಿಸಿದ ಬದುಕಿನ ಮಾರ್ಗದ ಹೆಜ್ಜೆಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸುವಷ್ಟಾದರೂ ವ್ಯವದಾನ ಬೇಕು.ಆಗ ಬದುಕಿನ ನೆನಪುಗಳನ್ನೆ ಮರೆತು ಬಿಡುವವರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಸಂತಸ ಸಿಕ್ಕಿರುತ್ತೆ. ಎಲ್ಲೋ ಅವ್ಯಕ್ತವಾಗಿರುತ್ತೆ ಅಷ್ಟೇ!. ಹೀಗೆ ಕಳೆಯಲಾಗದ ಎಷ್ಟೋ ಸಂಬಂಧಗಳು ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಗೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಸಂದರ್ಭ ಬಂದಾಗ ಒಂದು ಮಾತು ಸ್ಪಷ್ಟ....ಭಾವನೆಗಳು ಸಾಯಲಾರವು. ಸಂಬಂಧಗಳು ಬಿರಿಯಲಾರವು. ಅದೇ ಆರಂಭ, ಅದೇ ಚಲನೆ, ಅದೇ ಪಾರದರ್ಶಕತೆ...ಆದರೆ ಜೊತೆಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಭಾವ.....ಹೊಸ ಭಾವದ ಮಿಳಿತದೊಂದಿಗೆ ಹಳೆಯ ಭಾವ ಮರೆಯುವುದಕ್ಕಿಂತ, ಅದರೊಂದಿಗೆ ಹಳೆಯ ಭಾವವನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ಬದುಕನ್ನು ಸವಿಯುವುದರಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಅರ್ಥವಿದೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಹೀಗಾಗಿ something is........ಅಲ್ವಾ?

ನಿಮ್ಮ

ದಿನು

ಚಿತ್ರ ಕ್ರಪೆ:ಗೂಗಲ್

ಎಲ್ಲರ ಹುಡುಕಾಟವೂ ಒಂದೇ....?

ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಭೂತ ಕಳೆದದ್ದು, ಭವಿಷ್ಯ ಕಲ್ಪಿಸಲಾಗದ್ದು. ಆದರೂ.... ಕಣ್ಣೆದುರಿಗಿರುವ, ಕೈಯಿಂದ ಹಿಡಿದಿಡಬೇಕಾದ ವರ್ತಮಾನ ನುಣುಚಿಕೊಳ್ಳುವುದೇಕೆ? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಯ ಉತ್ತರಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರತಿ ದಿನವೂ ಹುಡುಕಾಟ ಸಾಮಾನ್ಯ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಇದೆ ಎಂದುಕೊಂಡಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಇಲ್ಲವಾಗುವಂತದ್ದು, ಏನೂ ಇಲ್ಲವೆಂದುಕೊಂಡರೂ ಹೊಸ ಸವಾಲುಗಳು, ಬದಲಾವಣಿಗಳು ಮುತ್ತಿಕೊಳ್ಳುವಂತದ್ದು ಸಾಮಾನ್ಯ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲರ ಹುಡುಕಾಟವೂ ಅದೇ...ನೆಮ್ಮದಿ, ಸಂತೋಷ!. ಬುದ್ಧ ಬೋದಿ ವ್ರಕ್ಷದ ಬಳಿಗೆ ತೆರಳಿದ್ದು, ಮಹಾವೀರ ಸಾಧನೆಗೈದದ್ದು ಎಲ್ಲವೂ ಬದುಕಿನ ಪರಿಪೂರ್ಣತೆಗಾಗಿ. ಅಲ್ಲೋ, ಇಲ್ಲೋ ಸಿಗುವ ಬದುಕಿನ ಅರ್ಥದ ಹುಡುಕಾಟಕ್ಕಾಗಿ!. ಯಾರು ಯಾವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಿದರೂ ಬದುಕು ಅವರವರ ನೇರಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಸಿಲುಕುವಂತದ್ದು. ಅನ್ಯರ ಬದುಕಿನ ಸವೆತ ಕೆಲವೊಮ್ಮೇ ಪ್ರೇರಣಿಯಾಗಬಲ್ಲುದೇ ಹೊರತು, ಬೇರೆಯವರು ಸವೆಸಿದ ಹಾದಿ ನಮ್ಮ ಬದುಕನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಲಾರದು.
ಪ್ರತಿ ಬಾರಿ ಅನುಭವದ ಮ್ರದು ಸ್ಪರ್ಶವನ್ನು ಕಂಡಾಗ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಬದುಕ ಸವಿಯಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಬೇಕು. ಬದುಕನ್ನು ಸಮಾಜದ ನೇರಕ್ಕೆ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ಯತ್ನ ನಮ್ಮಿಂದಾಗಬೇಕು. ಪ್ರತಿ ಬಾರಿ ಮುಂದಡಿ ಇಡುವಾಗ ಹಿಂದಿನ ಹೆಜ್ಜೆಯ ಪರಿಪೂರ್ಣಕ್ಕಾಗಿ ಸ್ರಮಿಸಿರಬೇಕು. ಯಶಸ್ವಿಯಾಗದಿದ್ದರೆ.....ನಿರಾಶೆ ಪಡಬಾರದು. ಇಷ್ಟೇ ತಾನೆ ಬದುಕು, ಆಶಯವೊಂದೇ ಯಶಸ್ಸಿನ ದಾರಿ ಎಂದರಿತು ಹಿಂತಿರುಗಿ ಇಟ್ಟಡಿಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟೀಕರಣ ನೀಡುವ ಯತ್ನ ಮಾಡಬೇಕು. ಅಲ್ಲೂ ವಿಫಲಗೊಂಡರೆ ....ಆ ಬಗ್ಗೆ ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳದೇ ಮುಂದಡಿ ಪುಷ್ಟೀಕರಣ ಕಾಯಕ ಕೈಗೊಳ್ಳುವಂತವರಾಗಬೇಕು!. ಆಗ ಬದುಕಿನರ್ಥದ ಹುಡುಕಾಟಕ್ಕೆ ಅರ್ಥ ಸಿಗುತ್ತೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ depend ಆಗುವಂತದ್ದು ಕೂಡ ಒಂದು ದೌರ್ಬಲ್ಯ. ಬದುಕಿನ ನಿರ್ಧಾರ ಮೂಡಬೇಕಾದದ್ದು ಪ್ರತಿ ಮನಸಿನಿಂದ. ಪರಿಸರ, ಹಿರಿಯರ ಹಾದಿ ಎಲ್ಲವೂ ಪೂರಕ ಅಂಶಗಳು. ಬದುಕಿನ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆಯ ನಿರ್ಧಾರಗಳೇ ಮುನ್ನುಡಿಯಾಗಬೇಕು. ಪುಸ್ತಕ ತೆರೆದಾಗ ಇಡೀ ಪುಸ್ತಕದ ಉದ್ದೇಶ ಮುನ್ನುಡಿಯಿಂದಲೇ ಅರ್ಥವಾಗಬೇಕು. ಆಗ ಮಾತ್ರ ಓದಲು ಆಸಕ್ತಿ ಮೂಡೀತು....

ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಭೂತದ ಘಟನೆಗಳೂ ಭವಿಷ್ಯವಾಗಿ ಬಿಡುವುದುಂಟು!..ಇದು ಆಶ್ಚರ್ಯವಲ್ಲ ..ಬದಲಿಗೆ ನಿರೀಕ್ಷೆ...!. ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ಕಳೆದ ಗಳಿಗೆಯ ನೆನಪಾದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಹಿಂದೆ ಓಡಬೇಕೆನಿಸುತ್ತೆ. ನಾವೇನೋ ಕಳೆದು ಬಂದಿದ್ದೇವೆ ಎಂದೆಣಿಸಿದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಮರಳಿ ಹಿಂದೆ ವ್ಯಾಪಿಸಬೇಕೆನಿಸುತ್ತೆ. ಆದರೆ ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳ ಸಂಘರ್ಷದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿದಿನದ ಹುಡುಕಾಟ, ತೆರಳಬೇಕಾದ ದಾರಿ ಮಾತ್ರ. ಬದುಕಿನ ಉಚ್ಚ್ರಾಯ ಅಂಶಗಳೇನೆ ಇದ್ದರೂಹೊಸ ಕಲ್ಪನೆಗಳು ಗರಿಗೆದರಿದಾಗ ಹುಡುಕಾಟ ಇದ್ದದ್ದೇ. ಹಾಗಾಗಿಯೆ ನಾವು ಶಿಲಾಯುಗ ದಾಟಿ ಕಂಪ್ಯುಟರ್ ಯುಗಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟದ್ದು. ಬದುಕಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಯಾರು ಸ್ರಷ್ಟಿಕರ್ತರಲ್ಲ. ಸ್ವಂತಿಕೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಇದ್ದರೂ ಮೂಲ ಪಡಿಯಚ್ಚು ಒಂದೇ......ಅದುವೆ ನೆರಳಿನಡಿ ಗುದ್ದಾಟ!!.ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ನಾನು ಹಎಯ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಚುಚ್ಚಿ ನೋಡಿದ್ದೇನೆ. ಎಲ್ಲರೂ ಹುಡುಕುವಾಗ ರುಚಿ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಲಾರದೇ ಅತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಬದುಕ ಚಿತ್ರಪಟ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ಮೌನಿಯಾಗಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ ಬದುಕಿನ ಯಾವ ಭಾವನೆಗಳೂ ಅದಕ್ಕೆ ಬೆನ್ನು ತಟ್ಟಲಿಲ್ಲ. ಬದುಕಿನ ಎಷೋ ಆದರ್ಶಗಳು ಅರ್ಥ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಲಾರವು ಎಂಬ ಕೊರಗು ಸಾಮಾನ್ಯ. ಈ ದಿಶೆಯ ಯೋಚನೆ ಮೂಡಿದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಭವಿಷ್ಯದ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಅರಸುವಂತವರಾಗಬೇಕು. ವರ್ತಮಾನದ ವಾಸ್ತವವನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುವಂತವರಾಗಬೇಕು. ಒಟ್ಟಾರೇ ಎಲ್ಲರ ಹುಡುಕಾಟವೂ ವರ್ತಮಾನದ ಸಂತೋಷ, ನೆಮ್ಮದಿ ಮತ್ತು ಆ ಗಳಿಗೆಯ ಸತ್ಯ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ ಅಲ್ವಾ?....

ನಿಮ್ಮ

ದಿನು

ಚಿತ್ರ ಕ್ರಪೆ: ಗೂಗಲ್

ಅವನು ಕುಣಿಯುತ್ತಿರಬೇಕಾದರೆ, ಕೊಳಲು ಅಳುತ್ತಿತ್ತು!

(ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಖಾಯಂ ಕಾಲಂ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಬರೆದಿದ್ದ ಒಂದು ಬರಹ.....ಕಾಲಂ ಶೀರ್ಷಿಕೆ : ಸಿಂಗಲ್ ವಿಷ್ಯ)

ಅದು ಹೊಸ ಮನೆಯ ಪ್ರವೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಕಾದಿದ್ದ ರಾತ್ರಿ......

ಕತ್ತಲಿಗೆ ಸವಾಲಾಗುವಂತಿದ್ದ ಬೆಳಕು, ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕಡೆಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಗುರುತಿಸುವಂತಿದ್ದ ಕಾರ್ಯಗಳು, ನೂರಕ್ಕೂ ಅಧಿಕ ಜನ. ಆ ಸಂದರ್ಭದ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೋ ಅವ್ಯಕ್ತ ಅನುಭವ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವವರ ಒಂದು ಗುಂಪು. ಆ ರಾತ್ರಿ ನಾನು ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಹೊತ್ತು ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಕುಣಿಯುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ!. ಅದು ಅವನ ಕಲ್ಪನೆ.....ಒಂಟಿ ಕಾಲು ಮೇಲೆತ್ತಿದರೆ ಇನ್ನೊಂದರಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಅವನಿರಲಿಲ್ಲ. ಬಾಯಿ ತೊದಲುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನದೇ ಸಿಳ್ಳೆ, ತೊದಲುವ ಯಾವ್ಯಾವುದೋ ಪ್ರೇರಕ ಮಾತುಗಳು, ಜೊತೆಗೆ ಹಿಮ್ಮೇಳ.....ಹೀಗೆ ಅವನದೇ ಆದ ವಾತಾವರಣ. ಕೈಯಲ್ಲೊಂದೊ ಕೊಳಲು...ಸುತ್ತ ಮುತ್ತ ಪೈಬರ್ ಕುರ್ಚಿ ಬಳಸಿ ಕುಳಿತ್ತಿದ್ದ ಜನ....ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಬಳುಕುತ್ತಾ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ತನ್ನ ದೇಹದ ನಿಯಂತ್ರಣವಿಲ್ಲದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲೂ ದೇಹದ ಮೇಲ್ಭಾಗ ಕುಣಿಸುತ್ತಿದ್ದ....ಜೊತೆಗೆ ಕಾಲು ಸಹ ಕುಣಿಯುತ್ತಿದೆ ಎಂಬ ಭ್ರಮೆಯಲ್ಲಿದ್ದ!.....

ನನಗಾಗ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾದದ್ದು ಅವನ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ಅದರಲ್ಲೇ ಸಂತೋಷ ಪಡುವ ಜನರ ಮನಸ್ಥಿತಿ. ಅವನನ್ನು ಆ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ತಳ್ಳಿದ ವಸ್ತುವನ್ನೇ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನೀಡಿ ಕುಣಿಯಲು encouragement ಬೇರೆ! ಅವನ ಕುಣಿತಕ್ಕೆ, ಅವನ ಹಿಮ್ಮೇಳಕ್ಕೆ, ಅವನ ಕೊಳಲಿನಿಂದ ಹೊರಡುವ ಸ್ವರಕ್ಕೆ....ಅದರದ್ದೇ ಆದ ಲಯವಿದೆ. ಅವನು ಸರಿಯಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕುಣಿದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಅದರದ್ದೆ ಆದ ಸೌಂದರ್ಯವಿದೆ. ದೇಹದ ಹಿಡಿತವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಕೊಳಲಿನ ದನಿಗೆ ಹಿಡಿತವಿದೆ. ಆದರೆ......ಸ್ವರವನ್ನು, ಪ್ರತಿಭೆಯನ್ನು, ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ಜನರು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುವ ರೀತಿ, ಅದಕ್ಕೆ ಒದ್ದಿಕೊಂಡಿರುವ ಅವನ ಮನಸ್ಸು, ಕಲೆಗಾಗಿ ಮದ್ಯವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಕೇಳುವ ಮನ:ಸ್ಥಿತಿ ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡ ಅವನ ಸಂಕುಚಿತ ಭಾವ...ಎಲ್ಲವೂ ನನಗೆ ಈ ಶತಮಾನದ ಸವಾಲುಗಳೆನಿಸುವಷ್ಟು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಕಂಡವು. ಆದರೆ ಸತ್ಯ ಕೊಳಲಿಗೆ ಮಾತ್ರ ತಿಳಿದಿತ್ತು!. ಅವನು ಕುಣಿಯುವಾಗ ಕೊಳಲು ಅಳುತ್ತಿತ್ತು....!

ಅದೇನೆ ಇರಲಿ....ಕೆಲವು ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ಬದುಕಿನ ಗಳಿಕೆಗಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಒಂದು ವರ್ಗ ಇನ್ನೂ ಆ ಹಳೆಯ ಮಾಮೂಲು ಮದ್ಯದ ಗುಂಗಿನಿಂದ ಹೊರಬರದಿರುವಂತದ್ದು ಅವರನ್ನು ಹೊಸ ಬೆಳವಣಿಗೆಯಿಂದ ದೂರವಿಟ್ಟಿದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಅನ್ಯರನ್ನು ದೂರುವ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ಅವರಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದರೂ, ಮಧ್ಯ ಕುಡಿದರಷ್ಟೆ ಕುಣಿಯಲು ಹುಮ್ಮಸ್ಸು ಬರುತ್ತೆ ಎನ್ನುವ ಉತ್ತರ ಸಿಗುತ್ತೆ. ಆದರೂ...ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ವಿಚಾರಿಸಬೇಕಾದ ಅಂಶವೆಂದರೆ, ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ದೌರ್ಬಲ್ಯಗಳನ್ನು ಮನರಂಜನೆಯ ಮೂಲವಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಜನರ ಮನ:ಸ್ಥಿತಿ. ಅನ್ಯರು ತೊಂದರೆಗೊಳಗಾದಾಗ ಪಡುವ ತೊಳಲಾಟ, ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ ಕೆಲವೊಂದು ವಿಚಾರಗಳಿಂದ ಮಾನಸಿಕ ಹಿಡಿತ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಸ್ಥಿತಿಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ನಗುವ ಜನರನ್ನು ಕಂಡಾಗ, ಸಂತಸ ಪಡಲು ಇದು ಒಂದು ಮಾರ್ಗವೇ? ಎನಿಸದಿರದು. ಯಾವ ನೈತಿಕ ನೆಲೆಯ ಸಂಪ್ರದಾಯವಿದು? ಅನ್ನಿಸದಿರದು. ಇದು ನಮ್ಮದೇ ಪ್ರಶ್ನೆ....ಉತ್ತರಿಸಬೇಕಾದವರೂ ನಾವೇ...! ಹಾದಿ ತಪ್ಪಿ, ಬದುಕಿನ ಬಗೆಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟ ಕಲ್ಪನೆಯಿಲ್ಲದೆ, ತಾವು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವ ಅಮಲು ಸುಖವೇ ಅಂತಿಮ ಎಂದರಿತ ಜನತೆಗೆ ಬುದ್ದಿ ಹೇಳಬೇಕಾದ ಅಗತ್ಯತೆ ನಮ್ಮ ಮುಂದಿದೆ. ಕುಡಿದ ಅಮಲಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾರೆಂಬ ಬರವಸೆಯಲ್ಲಿ, ಅದನ್ನೇ ಮಜಾ ಮಾಡುವ ಮಾರ್ಗವಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು atleast for humanity ಬಿಡುವಂತವರಾಗಬೇಕು. ನಮ್ಮ ದೌರ್ಬಲ್ಯಗಳನ್ನು ನಾವೇ ವ್ಯಂಗ್ಯದ ಮೂಲವಾಗಿಸಿಕೊಂಡಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯ ಅನ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ?. ಹೀಗಾಗಿ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲಿ ಎಡವಿದ ವರ್ಗವನ್ನು ಬುದ್ದಿ ಹೇಳಿ ಎಚ್ಚರಿಸಬೇಕಾದ್ದು, ಕಡೇ ಪಕ್ಷ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬೇಕಾದ್ದು ಮನುಷ್ಯತ್ವ ಅನ್ನಿಸೊಲ್ವಾ ಹೇಳಿ?...

ನಿಮ್ಮ,

ದಿನು

(ಚಿತ್ರ ಮೂಲ: ಗೂಗಲ್)

ಓ ಬೆಳಕೆ...

(ವಾರಪತ್ರಿಕೆ "ತರಂಗ"ದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಗೊಂಡಿದ್ದ ಕವನ.....)

ಅರ್ಧ ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ

ಹಚ್ಚಿಟ್ಟ ಕಿರುದೀಪ

ಗಾಳಿಯೊಂದಿಗೆ ಸರಸ

ಎಣ್ಣಿಯೊಂದಿಗೆ ಬೆರಕೆ

ಯಾವ ದೇವರಿತ್ತ ಹರಕೆ?

ಬಿರುಗಾಳಿ ಬೇಕೇನು

ಕತ್ತಲ ಪೊರೆ ಬರಲು?

ಹಚ್ಚಿಟ್ಟ ಬೆಳಕಲ್ಲಿ ಅಸ್ಥಿತ್ವದ

ಹೋರಾಟ!

ಯಾಕಾಗಿ ಈ ಅಸ್ಥಿತ್ವ?

ಕಿರುಗಾಳಿ ಬಿರುಗಾಳಿ

ಏನಿರಲಿ ಎಂತಿರಲಿ

ಎಣ್ಣಿಯ ಬದುಕಿನರ್ಥದೀಪ ತಾನೆ?

ಸಾಯಬಹುದಹುದು ಬೆಳಕು

ನಿರ್ಮಿಸುವವರಾದು ಬದುಕು?

ಕಳೆದ ರಾತ್ರಿಯ ನೆನಪೇಕೆ

ಅಳಿದುಳಿದ ಹಗಲಿಗರ್ಥವಿಲ್ಲದ

ಮೇಲೆ!! ಹಾಂ

ಪ್ರಜ್ವಲಿಸು, ಎಣ್ಣಿಗರ್ಥವ ನೀಡು

ನಿಮ್ಮ

ದಿನು

(ಚಿತ್ರ ಮೂಲ: ಅಂತರ್ಜಾಲ)

ಮರೆತು ಬಿಟ್ಟ ಸತ್ಯವನ್ನು ಹುಡುಕ ಹೊರಟು......?

(ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಖಾಯಂ ಕಾಲಂ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಬರೆದಿದ್ದ ಒಂದು ಬರಹ.....ಕಾಲಂ ಶೀರ್ಷಿಕೆ : ಸಿಂಗಲ್ ವಿಷ್ಯ)

ದಿನಾಲೂ ಬದುಕಿನ ಕನ್ನಡಿ ಮುಂದೆ ನಿಂತಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಮತ್ತದುವೇ ಪ್ರತಿಬಿಂಬ ನಮ್ಮನ್ನು ಅಣಕಿಸುತ್ತೆ. ಹಳೆಯ ನೆನಪುಗಳೇ ಮತ್ಯ್ಯಾಕೆ ಕಾಡುತ್ತವೆ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಕಾಡುತ್ತದೆಯಾದರೂ ಉತ್ತರ ಸಿಗೊಲ್ಲ. ಎಷ್ಟೋ ಅಗೋಚರ ಎಂಬಂತಿರುವ ಬದಲಾವಣಿ. ಮೂಲ ಅಸ್ಥಿಪಂಜರ ಮಾತ್ರ ಅದುವೇ. ಹೊರಗೆಲ್ಲ ಬಗೆ ಬಗೆಯ ಹೊದಿಕೆಗಳು. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಕಣ್ತೆರೆದ ಗಳಿಗೆಯಿಂದಲೂ ಹುಡುಕುತ್ತೇವೆ. ಅದೇ ರಾತ್ರಿ ಬಂದಾಗ ನಾಳೆ.....ಗಾಗಿ ಮುಂದೂಡಿ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ಮಲಗುತ್ತೇವೆ. ಅದುವೇ ಸತ್ಯವನ್ನು......

ಮರೆತು ಬಿಟ್ಟ ಸತ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರತಿ ದಿನವೂ ಒಂದು ಗಳಿಗೆಯನ್ನಾದರೂ ವ್ಯಯಿಸಿಯೇ ವ್ಯಯಿಸುತ್ತೇವೆ. ಪ್ರತಿ ಬಾರಿ ವ್ಯಯಿಸಿದಾಗಲೂ waste ಅನ್ನಿಸುವ ಬದಲು ನಾಳೆಗಾದರೂ ಉತ್ತರ ಸಿಗುತ್ತೆ ಅನ್ನುವ ಆಶಾಭಾವ ತಾಳುತ್ತೇವೆ. ಆಗೆಲ್ಲಾ ನೆನಪಾಗುವಂತದ್ದು, ಛೀ! ನೀನು ಯಾಕಾದ್ರೂ ಹುಟ್ಟಿದ್ದಿ ಎಂಬ ಅಮ್ಮನ ಮೂದಲಿಕೆ, ನೆನಗೆ ನನ್ನ ಭಾವನೆಗಳೇ ಅರ್ಥವಾಗೊಲ್ಲ ನೀನು light ಕಂಬ ಎಂಬ ಸಂಗಾತಿಯ ಗೋಗೆರತ, ನಿನಗೆ sentiment ಅನ್ನೋದೇ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಸ್ನೇಹಿತರ ಮಾತು, ನೀನು sensitive ಆಗಿದ್ದು ಹೆಚ್ಚಾಯ್ತು ಎನ್ನುವ ಹತ್ತಿರದವರ ಬುದ್ದಿವಾದ, you should concentrate on your studies ಎಂಬ ಗುರುಗಳ ಗಂಭೀರ ಮಾತು, ಕೇವಲ ಕಡ್ಡಿ, ಪೆನ್ನು, ಪೆನ್ಸಿಲಿಗಾಗಿ ಜಗಳವಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಗಳಿಗೆಗಳು........ಹೀಗೆ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಸ್ಥಿತಿಯತ್ತ ಮನಸು ವಾಲುತ್ತೆ. ಆಗ ನಾವ್ಯಕೆ ಎಲ್ಲರೂ ಆಗೊಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಮೂರ್ಖ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕಾಡುತ್ತೆ. ಯಕಶ್ಚಿತ್ ದೇಹದಲ್ಲಿರುವ ಐರು ಬೆರಳುಗಳೇ ಸರಿಯಿಲ್ಲದಿರುವಾಗ ಯಾಕಾದ್ರೂ ಇಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಯೋಚನೆ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಆದರೂ ನಾವ್ಯಕೆ ಒಮ್ಮೆಲೇ ಭಾವನೆಗಳಲ್ಲಾದರೂ ಪ್ರೈಮರಿ ಶಾಲೆ ಮೇಷ್ಟ್ರು, ಎಲ್ಲರಿಗೊಪ್ಪುವ ಸ್ನೇಹಿತ, ಸಂಗಾತಿಗೊಪ್ಪುವ ಪ್ರೀಯತಮ, ಗುರುಗಳಿಗೊಪ್ಪುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ, ಸಮಾಜಕ್ಕೊಪ್ಪುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿ ಬಿಡೊಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಇದು ಅಸಾದ್ಯವಲ್ಲ!!. ನಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳಿಗೋಸ್ಕರ ನಾವು ಬದುಕುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡುವಂತವರಾಗಬೇಕು. Some what flexible ಎಂಬಂತಹ ಬದುಕು ಇದ್ದಾಗ ಎಲ್ಲವೂ ಒಮ್ಮೆಲೆ ಆಗೋಕೆ ಸಾಧ್ಯ!.

ಹೀಗಾಗಿ ಬದುಕು ಸುಂದರವಾಗಬೇಕಾದರೆ ನಮ್ಮ ನಡವಳಿಕೆಗಳ ಉತ್ಖನನ ದಿನವೂ ನಡೆಯಬೇಕು. ಆಗ ಸಿಗುವ ಅಮೂಲ್ಯ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಭವಿಷ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಶೇಖರಿಸುವಂತವರಾಗಬೇಕು. ನಾವ್ಯಾವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಯೋಚಿಸಿದರೂ ಎಲ್ಲೋ ಒಂದೆಡೆ ನಮ್ಮದೇ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಯೋಚಿಸುತ್ತೇವಲ್ವಾ...ಅದು ದೊಡ್ಡ ತಪ್ಪು. ನಾವು ಏಕ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಾಗಿ ಒಂದೇ ಭಾವನೆಗಳಡಿ ಬಿದ್ದು ಬಿಡುತ್ತೇವಲ್ವಾ..ಅದುವೇ ನಮ್ಮನ್ನು ಎಲ್ಲರೂ ಆಗೋಕೆ ಬಿಡದಿರುವ ಅಂಶ. ಎಲ್ಲವನ್ನು ಮರೆತು ಬಿಟ್ಟವರಂತೆ, ಎಲ್ಲವನ್ನು ಪಡೆಯಬೇಕೆಂಬುವವರಂತೆ, ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಸ್ಪಂದಿಸುವವರಂತೆ, ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಮಾತನಾಡಿಸುವವರಂತೆ, ಎಲ್ಲ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ಮನ್ನಿಸುವಂತೆ ಒಂದೈದು ದಿನ ಇದ್ದು ಬಿಡೋಣ.... ಆಗ ನಾವು ನಾವಾಗಿರುವ ಬದಲು ಅವರಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತೇವೆ ಅನ್ಸುತ್ತೆ ಅಲ್ವಾ?!. ಅದರಲ್ಲಿ ಏನೋ ಖುಷಿಯಿದೆ. ಸ್ವಂತಿಕೆಗೆ ಬೆಲೆಯಿದೆಯಾದರೂ ಅದರಲ್ಲಿ ಅಭಿಮಾನವಿದೆ. ಅಭಿಮಾನದ ಪ್ರಶ್ನೆ ಬಂದಾಗ ಅದನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಕಾಡುತ್ತೆ. ಆಗ ಒಂಥರಾ ನಿರ್ಬಂದ ಮನಸನ್ನು ತಟ್ಟುತ್ತೆ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಸ್ಥಿತಪ್ರಜ್ನರಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದರೆ ....ಎಲ್ಲವೂ ಹೊಸದಾಗುವ ಬದಲು ಬರಿ ಬದಲಾವಣಿ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ ಅಷ್ಟೆ. ಆದರೆ ಪ್ರತಿ ಬಾರಿ ನಾವು ಅವರಾಗಿ ಯೋಚಿಸುವಾಗ ಒಂದು ಮಾತು...ಅದು dependency ಆಗಬಾರದು. ಬದಲಾಗಿ ನಾವೇ ಸಂಪೂರ್ಣ ಅವರಾಗಿ ಬಿಡುವಂತದ್ದು. ಎಲ್ಲವನ್ನು, ಎಲ್ಲರನ್ನು ಒಂದೆಡೆ ಸೇರಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತೆ. ಆಗ ನಾನು ಏಕಾಂಗಿ ಅನ್ನಿಸೋದೆ ಇಲ್ಲ. ಒಮ್ಮೆ ಒಂದಾಗಿದ್ದ ಸ್ಥಿತಿ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಇನ್ನೊಂದಾಗಿರುತ್ತೆ. ಒಂಥರಾ ಶೀಘ್ರ ಬದಲಾವಣಿ...!. ಹೀಗೆ ನಮ್ಮ ಬದಲಾವಣಿಗಳನ್ನು ನಾವೇ ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಪ್ರತಿಕ್ಷಣದ ಪರಿವರ್ತಕರು ನಾವೇ ಅನ್ನಿಸುವಷ್ಟು ನಿರಾಳತೆ. ಅಲ್ಲಿಯೂ ಅಸ್ಪಷ್ಟ ಕಾಡಿದರೆ ನಾವ್ಯಾಕೆ ಎಲ್ಲರ್ ಅಗೊಲ್ಲ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಬದಿಗಿಟ್ಟು ಕಡೇ ಪಕ್ಷ ನಾವು ನಾವಾಗಿಯಾದರೂ ಬದುಕುವಷ್ಟು ಸಹನಶೀಲರಾಗೋಣ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ ಅಲ್ವಾ?...

nimma

dinu